بررسی انتظارات شغلی پرستاران در بیمارستان‌های اجرا‌کننده قانون ارتقاء بهره‌وری شهر سمنان

سابقه و هدف: بیش از چهار سال از اجرای قانون ارتقاء بهره‌وری پرستاران در ایران می‌گذرد. اما به درستی مشخص نیست که اجرای این قانون تا چه حد در برآورده ساختن انتظارات شغلی پرستاران موفق بوده است. لذا این مطالعه با هدف بررسی انتظارات شغلی پرستاران در بیمارستان‌های اجرا‌کننده قانون ارتقاء بهره‌وری شهر سمنان انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت توصیفی تحلیلی روی 155 پرستار شاغل در بیمارستان‌های اجرا‌کننده قانون ارتقاء بهره‌وری شهر سمنان انجام گردید. پرستاران به روش نمونه‌گیری سهمیه‌ای انتخاب شدند. داده‌ها توسط پرسش‌نامه‌ای جمع‌آوری گردیدند که دیدگاه پرستاران را نسبت به قانون بهره‌وری اندازه‌گیری می‌کرد. در نهایت داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. یافته‌ها: قانون ارتقاء بهره‌وری توانسته بود به حدود نیمی از انتظارات پرستاران در حوزه دست‌مزد پاسخ دهد. اما در راستای توسعه شغلی موفقیت چندانی نداشته است. بیش از 63% از پرستاران اعتقاد داشتند که اجرای این قانون به بهبود ارتباطات کاری منجر شده است. هم‌چنین بین متغیرهای جمعیت‌شناسی و ابعاد انتظارات شغلی رابطه معنی‌دار آماری وجود نداشت (05/0P>). نتیجه‌گیری: قانون ارتقاء بهره‌وری پرستاران فقط در برآورده ساختن انتظارات شغلی پرستاران در بعد ارتباطات کاری موفق بود. اما در سایر ابعاد انتظارات شغلی موفقیت چشمگیری نداشت. لذا پیشنهاد می‌شود نقاط قوت و ضعف آن مجدداً بررسی شده و به انتظارات شغلی پرستاران در اجرای آن توجه بیش‌تری شود.